Koningsdag 2015

Het was geen wereldnieuws, zelfs geen landelijk nieuws. Slechts een kort stukje in de regionale krant. Maar wat een impact moet het hebben op de betrokken personen. Wat een leed, wat een woede...en ongeloof.

Waar heb ik het over ? "Automobilist rijdt door na aanrijding met 4-jarig meisje" Het gebeurde op Koningsdag, in een klein dorp, in Gelderland. 

Koningsdag, een dag waarop heel Nederland feest viert. Ik zie het voor me: 2 kinderen, een broertje en een zusje, die al vanaf 's ochtends vroeg lopen te stuiteren van opwinding "Ma-ham, pa-hap...wanneer gaan we nou ?" De ouders die hun kinderen zolang naar buiten sturen om te spelen : "We roepen wel wanneer we gaan." Licht geïrriteerd, met een vleugje toegeeflijkheid, zo waren ze vroeger zelf ook.

En dan ziet broertje hoe zusje aangereden wordt. Stopt de automobilist om te helpen ? Nee, zij (ja, het is een vrouw) rijdt door. Zusje raakt zwaar gewond; een traumaheli brengt haar naar het ziekenhuis. In eerste instantie wordt voor haar leven gevreesd, later wordt gemeld dat zij buiten levensgevaar is.

Hoe moeten die ouders zich nu voelen ? 

Schuldgevoel : "Had ik ze maar niet buiten laten spelen, waren we maar eerder weggegaan, hadden we maar...."

Woede: "Welk onmens rijdt door na een aanrijding, met een klein kind nog wel, óns kind ". 

Machteloosheid: Je kleine meisje ligt in een veel te groot ziekenhuisbed, finaal in de kreukels, je kunt haar pijn niet van haar overnemen. Je zoontje heeft nachtmerries en vraagt de hele tijd; "Waarom stopte die mevrouw niet, waarom stopte ze niet"  en je kunt zijn vragen niet beantwoorden...

De automobiliste in kwestie is een dorpsgenote van dit gezin. Dit blijkt later, wanneer zij is aangehouden in haar woning. Zij heeft een dochtertje van dezelfde leeftijd als het gewonde meisje. Boze tongen beweren dat zij gedronken had, zoals zo vaak, en daarom doorgereden is, dat zij alchoholverslaafd is. Klopt dat ook ? Ik weet het niet. Zelf zegt ze dat ze in "totale paniek " was en daarnaar gehandeld heeft. Of niet gehandeld heeft, het is maar hoe je het bekijkt.

Wat gaat er nu door háár heen...

Schuldgevoel: "Waarom ben ik niet gestopt, een klein kind zomaar laten liggen...".

Excuses zoeken: "Ze liep zomaar de straat op, daar kan ik toch niets aan doen "

Paniek: "Ik kan me nooit meer vertonen in het dorp, iedereen zal me haten, wat moet ik nou ?"

...en door haar man en kind ? Het is een klein dorp, het zou zo maar kunnen dat die 2 meisjes vriendinnetjes van elkaar zijn, dat de moeders vriendinnen zijn, dat de vaders vrienden zijn...vriendschappen die door deze noodlottige beslissing, het doorrijden, nu abrupt verbroken zullen zijn. Of, misschien ook niet...

Hoe moeten al deze mensen nu verder ?  Hoe moet dit kleine dorp nu verder ? Je leven staat even stil...en tóch moet je weer door. Maar op wat voor een manier ? Met woede...of met vergeving...? 

De tijd zal het leren...