Goede Doelen

Goede Doelen

Geachte heer/mevrouw,

Vanochtend werd ik gebeld door ….(vul maar in) , of tenminste, uit naam van…(vul maar in).

Ik werd vriendelijk bedankt voor het feit dat ik meegedaan had met de sms-actie……(vul maar in)..

Tot zo ver niets aan de hand.

Er werd mij gevraagd of ik donateur wilde worden.

Ik gaf aan dat ik op dit moment héél erg krap in het geld zit (baan kwijt, 4 kinderen, hypotheek, u kent het vast wel...of ook niet). Maar dat ik er over zat te denken om flexdonateur te worden (maar nu dus even niet, omdat ik ècht, serieus, het geld niet heb, gewoon niet heb, echt niet !).

Het was een hele kordate dame die ik aan de lijn kreeg, een echte aanwinst voor het callcenter: "Nou dan schrijf ik u vast in voor volgend jaar, februari/maart. U krijgt binnenkort een brief in de bus en als u het er niet mee eens bent, dan kunt u altijd bellen en dan wordt alles stop gezet".

Ik gaf aan dat ik dat niet wilde, ik kan tenslotte geen koffiedik kijken en weet dus niet of ik het geld dán wel kan missen. Ik hóóp van wel natuurlijk, maar nogmaals, op dit moment draai ik elk dubbeltje om (nee, dat is géén smoes).

Nogmaals gaf ik aan dat ik zelf wel in staat was om een donateurschap te regelen op het moment dat het míj uit kwam (nú dus niet). En ik geef toe...ik begon al lichtelijk geïrriteerd te raken (wat snap je niet aan: geen geld?)

Daarnaast heb ik er een bloedhekel aan als ik er zelf weer achter aan moet gaan bellen om de boel stop te zetten ( en ja, natuurlijk komt dat goed uit voor de Goede Doelen, dat snap ik maar al te goed); ik ben namelijk 1 van die mensen die zich dan bezwaard voelen, ook al hebben ze een goede reden om op te zeggen.

Tja, en toen...."Het gaat tenslotte wél om levens hoor!"

-"Ik weet ook wel dat het om levens gaat".

"Ja, maar zo is het tenslotte wel" (dat toontje alleen al...)

En toen werd het mij te veel, ik ontplofte. Eerlijk is eerlijk.

Niet in die mate dat ik deze dame helemaal verrot gescholden heb, zo zit ik niet in elkaar, maar tjonge wat was ik boos.

Mijn zoon, 17 jaar, stond met open mond naar mij te kijken (hopelijk heeft hij geen trauma opgelopen) , want ik schóót me toch een partij uit mijn slof...

Ik ben er absoluut niet van gediend om onder druk gezet te worden en al hélemáál niet om een schuldgevoel aangepraat te worden. Dat heb ik deze dame dan ook duidelijk gemaakt. Zij heeft, verschillende keren, haar excuses aangeboden, maar op dat moment was ik daar niet bepaald van onder de indruk.

Sterker nog, ik was dusdanig boos, dat ik zoiets had van "zij krijgen nóóit meer één cent van mij"

Nu ben ik enigzins afgekoeld, toch wilde ik u even mijn verhaal doen.

Nu ben ik niet helemaal achterlijk en ik snap dat ik niet direct met Unicef te maken heb gehad maar, wat ik al eerder aangaf, met een callcenter. Ik meen ook te weten ( of, ik denk te weten) met welk callcenter ik te maken heb gehad.

In het verleden ben ik donateur geweest van Unicef, van Warchild, Cliniclowns en nog een aantal anderen. Omdat er zoveel goede doelen zijn die ik belangrijk vind, maar die ik niet allemaal tegelijk kan ondersteunen, wisselde ik die af (geldkwestie, helaas).

Ik hoop dat u ondertussen nog niet afgehaakt bent; ik ben mij er van bewust dat deze mail behoorlijk uit de klauwen loopt.

Wat die dame in het callcenter niet kon weten, is dat ik behoorlijk begaan ben met het leed in de wereld. Niet alléén in Nederland, in de Wereld.

Dus, wanneer ik boodschappen doe bij de Lidl, en ik heb statiegeldflessen, dan doneer ik het statiegeld voor de voedselbank. Ook als ik bij een supermarkt sta waar de voedselbank actie voert, dan koop ik iets voor de voedselbank (al is het maar één pak rijst of één blik soep, ligt er aan wat ik kan missen).

Ik ben actief als vrijwilligster in de ouderenzorg, bij 2 zorginstanties.

Ik ben actief als vrijwilligster bij Vluchtelingenwerk (mensen uit Syrië, uit Noord-Korea, uit Afghanistan, uit Senegal, sommigen met kleine kinderen). Dus ga mij niet vertellen dat het om mensenlevens gaat, ik heb vreselijke verhalen gehoord.

Op mijn manier probeer ik de wereld een stukje beter te maken voor de medemens (al dan niet Nederlander) ook al kan ik het geld niet altijd missen.

Als ik een kapitale villa zou hebben met 20 leegstaande kamers (voor de goede orde, die heb ik niet), dan zou ik zelfs bereid zijn om een aantal vluchtelingen of andere kansarme mensen in huis te nemen...

De moraal van dit verhaal: Als u een callcenter in de arm neemt, zorg er dan voor dat de mensen die zij bellen, niet tegen de Goede Doelen in het harnas gejaagd worden. Ik snap dat u zo veel mogelijk donateurs wilt hebben, maar als mensen zeggen dat het niet kan, ga er dan vanuit dat dat de waarheid is en niet 1 of ander smoesje om er onder uit te komen. Die mensen zullen er vast wel zijn, maar dat zijn sowieso de mensen die hoe dan ook niet willen geven. Ga uit van het goede in de mens, geef ze het voordeel van de twijfel (doe ik ook). Laat de callcenters weten dat zij niet zo door moeten drammen, dat komt uw zaak niet ten goede.

Ook voor, toekomstige, donateurs mag best wat empathie getoond worden.

Ik ben dankbaar voor wat ik wél heb; een dak boven mijn hoofd, 4 gezonde kinderen, zelf gezond, niet op de vlucht voor oorlog, geweld of onderdrukking...

De wereld staat in brand, Nederland gelukkig (nog) niet...maar voor veel Nederlanders is het er ook niet makkelijker op geworden. 

Met vriendelijke groet