Tsja, ook ik ben bevangen door het het nieuws over Anne Faber.

Ook bij andere vermissingen leef ik mee; ik deel ze zoveel ik kan, probeer ze onder de aandacht te brengen op Twitter en Facebook. Het lijkt mij verschrikkelijk... niet weten waar je geliefde (kind) is gebleven. En toch is deze vermissingszaak nét iets anders; misschien omdat haar moeder op ons gemeentehuis werkt en het daardoor dichterbij komt, of omdat zij op het Stedelijk Gym Nijmegen gezeten heeft, waar ik een paar leraren en leerlingen van ken?

Ook ik vraag me af hoe dit allemaal in godesnaam heeft kunnen gebeuren. En als ik zo de verhalen over Michael Panhuis lees.... dan snap ik niet dat de rechter geen TBS heeft opgelegd. Maar ja, ik ben er ook niet bij geweest, bij de rechtszaak. En ik ken Michael niet persoonlijk. Ik vorm mijn oordeel uit de verhalen die ik nu lees en hoor.

Op basis dáárvan durf ik te wedden dat deze moord   (en verkrachting?) op Anne Faber een opzetje is geweest, een macaber soort  van voorspel. "Hij was van plan de perfecte moord te plegen. Dat is hem toch niet gelukt...lekker amateuristisch", zie je voorbijkomen op social media.

Het gaat hem wel lukken. Daar durf ik om te wedden. Nu niet natuurlijk. Nu zit hij vast. Maar op den duur komt hij weer vrij. Ja, hij komt vrij of er moeten raderen aan het werk gaan die hem oneindig TBS op gaan leggen (wat ik hoop), anders komt hij absoluut weer vrij. En dan komt die perfecte moord er. Zeker weten. Ik ben een leek op dit gebied, maar sommige dingen kun je voelen. Dit voel ik. Deze man is niet te genezen. Echt niet. De Perfecte Moord....die komt er aan. #MarkMyWords

 

Dit mooie gedicht kwam ik tegen. Ik weet niet wie het geschreven heeft. Aan diegene: "Prachtig verwoordt"

 

 

Voor een vriend....

 

Mijn vader ben ik kwijt

In dit leven, niet in mijn gedachten

Ik houd van jou, ik houd van jou

Kon je ècht niet wachten?

 

Ik weet, het is niet eerlijk

Jouw tijd was ècht wel daar

Jouw geest was al jaren verdwenen

Maar het voelt gewoon heel raar.

 

Wij waren samen dik & dun

Kenden elkaar als geen ander

Mijn beste maatje, mijn lieve pa

Wij waren er voor elkander

 

En ja, natuurlijk gaat het leven door

Hoewel, niet meer hetzelfde

Tuurlijk heb ik vrienden pa,

Je kent me toch al langer

Maar toch, maar toch…

 

Het doet gewoon pijn !!

 

 

 

Het is jammer dat jij de schoonheid van het leven niet in kan zien

Het is jammer dat jij de liefde van het leven niet in kan zien

Het is jammer dat jij de schoonheid van de mensen om je heen niet in kan zien

Het is jammer dat jij de liefde van de mensen om je heen niet in kan zien

Het is jammer dat jij de schoonheid in je zelf niet in kan zien

Het is nog véél "jammerder" dat jij de liefde in jezelf niet kan zien

Het is jammer dat de woede ín jou,

tenslotte ook woede óver jou afriep

Het is jammer dat het verdriet ín jou,

Tenslotte ook verdriet óver jou afriep

 

"Jammer" raakt niet eens aan de kern.

Het is diep, diep treurig

Niet alleen voor jou, maar vooral ook voor de mensen die van je gehouden hebben, die nóg van je houden

Handen heb je om te helpen, niet om te slaan

Handen heb je om lief te kozen, te troosten

Handen die zulke mooie dingen kunnen maken

Handen die in plaats daarvan vernietigen

Wij kunnen jou niet redden, als jij jezelf niet eens wilt redden

Ik hoop dat je jezelf ooit kunt vergeven:

"Ik hou van je

Het spijt me

Vergeef me alsjeblieft

Dank je wel"

                            (Ho'oponopono)

Ik laat jou los.

Dag broer

 

Het was geen wereldnieuws, zelfs geen landelijk nieuws. Slechts een kort stukje in de regionale krant. Maar wat een impact moet het hebben op de betrokken personen. Wat een leed, wat een woede...en ongeloof.

Waar heb ik het over ? "Automobilist rijdt door na aanrijding met 4-jarig meisje" Het gebeurde op Koningsdag, in een klein dorp, in Gelderland. 

Koningsdag, een dag waarop heel Nederland feest viert. Ik zie het voor me: 2 kinderen, een broertje en een zusje, die al vanaf 's ochtends vroeg lopen te stuiteren van opwinding "Ma-ham, pa-hap...wanneer gaan we nou ?" De ouders die hun kinderen zolang naar buiten sturen om te spelen : "We roepen wel wanneer we gaan." Licht geïrriteerd, met een vleugje toegeeflijkheid, zo waren ze vroeger zelf ook.

En dan ziet broertje hoe zusje aangereden wordt. Stopt de automobilist om te helpen ? Nee, zij (ja, het is een vrouw) rijdt door. Zusje raakt zwaar gewond; een traumaheli brengt haar naar het ziekenhuis. In eerste instantie wordt voor haar leven gevreesd, later wordt gemeld dat zij buiten levensgevaar is.

Hoe moeten die ouders zich nu voelen ? 

Schuldgevoel : "Had ik ze maar niet buiten laten spelen, waren we maar eerder weggegaan, hadden we maar...."

Woede: "Welk onmens rijdt door na een aanrijding, met een klein kind nog wel, óns kind ". 

Machteloosheid: Je kleine meisje ligt in een veel te groot ziekenhuisbed, finaal in de kreukels, je kunt haar pijn niet van haar overnemen. Je zoontje heeft nachtmerries en vraagt de hele tijd; "Waarom stopte die mevrouw niet, waarom stopte ze niet"  en je kunt zijn vragen niet beantwoorden...

 

De automobiliste in kwestie is een dorpsgenote van dit gezin. Dit blijkt later, wanneer zij is aangehouden in haar woning. Zij heeft een dochtertje van dezelfde leeftijd als het gewonde meisje. Boze tongen beweren dat zij gedronken had, zoals zo vaak, en daarom doorgereden is, dat zij alchoholverslaafd is. Klopt dat ook ? Ik weet het niet. Zelf zegt ze dat ze in "totale paniek " was en daarnaar gehandeld heeft. Of niet gehandeld heeft, het is maar hoe je het bekijkt.

 

Wat gaat er nu door háár heen...

Schuldgevoel: "Waarom ben ik niet gestopt, een klein kind zomaar laten liggen...".

Excuses zoeken: "Ze liep zomaar de straat op, daar kan ik toch niets aan doen "

Paniek: "Ik kan me nooit meer vertonen in het dorp, iedereen zal me haten, wat moet ik nou ?"

...en door haar man en kind ? Het is een klein dorp, het zou zo maar kunnen dat die 2 meisjes vriendinnetjes van elkaar zijn, dat de moeders vriendinnen zijn, dat de vaders vrienden zijn...vriendschappen die door deze noodlottige beslissing, het doorrijden, nu abrupt verbroken zullen zijn. Of, misschien ook niet...

Hoe moeten al deze mensen nu verder ?  Hoe moet dit kleine dorp nu verder ? Je leven staat even stil...en tóch moet je weer door. Maar op wat voor een manier ? Met woede...of met vergeving...? 

De tijd zal het leren...

Een vriendin beschuldigt mij van iets wat ik niet gedaan heb. I am flabbergasted. Hoe kan zij dat nu denken ? 

Ik wéét dat het háár probleem is, háár kijk op de wereld, op mensen. Desondanks ben ik behoorlijk pissig, gekwetst.

Ik laat haar weten dat ik haar wantrouwen níet verdien en ze geeft me gelijk. "Maar ja, ik heb zoveel meegemaakt, het zit er gewoon in "

Het is waar, ze mankeert van alles en heeft het nodige voor de kiezen gekregen, maar toch...het blijft knagen: Ik heb zó vaak voor haar klaargestaan, al haar ellende keer op keer op keer op keer enz. aangehoord, me dunkt dat ik me zo langzamerhand wel bewezen heb.

Ik vind het treurig als je zó in het leven staat, als je niet kúnt of wílt zien dat er mensen zijn die het wél goed met je menen. Als je toch overal iets achter zoekt en vooral overal het negatieve van ziet, hoe kun je dan gelukkig worden ? Iets wat zij zo graag wilt (zegt ze).

Het wantrouwen is haar probleem; dat ik me gekwetst voel, is weer mijn probleem. En ook meteen mijn eigen schuld...ik had het tenslotte aan kunnen zien komen, dat ik vandaag of morgen aan de beurt zou zijn.

Tja, en nu ? Nu weet ik het even niet.

Wat ik wel weet : Wantrouwen maakt meer kapot dan je lief is :(

Goede Doelen

 

Geachte heer/mevrouw,

 

Vanochtend werd ik gebeld door ….(vul maar in) , of tenminste, uit naam van…(vul maar in).

Ik werd vriendelijk bedankt voor het feit dat ik meegedaan had met de sms-actie……(vul maar in)..

Tot zo ver niets aan de hand.

Er werd mij gevraagd of ik donateur wilde worden.

Ik gaf aan dat ik op dit moment héél erg krap in het geld zit (baan kwijt, 4 kinderen, hypotheek, u kent het vast wel...of ook niet). Maar dat ik er over zat te denken om flexdonateur te worden (maar nu dus even niet, omdat ik ècht, serieus, het geld niet heb, gewoon niet heb, echt niet !).

Het was een hele kordate dame die ik aan de lijn kreeg, een echte aanwinst voor het callcenter: "Nou dan schrijf ik u vast in voor volgend jaar, februari/maart. U krijgt binnenkort een brief in de bus en als u het er niet mee eens bent, dan kunt u altijd bellen en dan wordt alles stop gezet".

Ik gaf aan dat ik dat niet wilde, ik kan tenslotte geen koffiedik kijken en weet dus niet of ik het geld dán wel kan missen. Ik hóóp van wel natuurlijk, maar nogmaals, op dit moment draai ik elk dubbeltje om (nee, dat is géén smoes).

Nogmaals gaf ik aan dat ik zelf wel in staat was om een donateurschap te regelen op het moment dat het míj uit kwam (nú dus niet). En ik geef toe...ik begon al lichtelijk geïrriteerd te raken (wat snap je niet aan: geen geld?)

Daarnaast heb ik er een bloedhekel aan als ik er zelf weer achter aan moet gaan bellen om de boel stop te zetten ( en ja, natuurlijk komt dat goed uit voor de Goede Doelen, dat snap ik maar al te goed); ik ben namelijk 1 van die mensen die zich dan bezwaard voelen, ook al hebben ze een goede reden om op te zeggen.

Tja, en toen...."Het gaat tenslotte wél om levens hoor!"

-"Ik weet ook wel dat het om levens gaat".

"Ja, maar zo is het tenslotte wel" (dat toontje alleen al...)

En toen werd het mij te veel, ik ontplofte. Eerlijk is eerlijk.

Niet in die mate dat ik deze dame helemaal verrot gescholden heb, zo zit ik niet in elkaar, maar tjonge wat was ik boos.

Mijn zoon, 17 jaar, stond met open mond naar mij te kijken (hopelijk heeft hij geen trauma opgelopen) , want ik schóót me toch een partij uit mijn slof...

Ik ben er absoluut niet van gediend om onder druk gezet te worden en al hélemáál niet om een schuldgevoel aangepraat te worden. Dat heb ik deze dame dan ook duidelijk gemaakt. Zij heeft, verschillende keren, haar excuses aangeboden, maar op dat moment was ik daar niet bepaald van onder de indruk.

Sterker nog, ik was dusdanig boos, dat ik zoiets had van "zij krijgen nóóit meer één cent van mij"

Nu ben ik enigzins afgekoeld, toch wilde ik u even mijn verhaal doen.

 

Nu ben ik niet helemaal achterlijk en ik snap dat ik niet direct met Unicef te maken heb gehad maar, wat ik al eerder aangaf, met een callcenter. Ik meen ook te weten ( of, ik denk te weten) met welk callcenter ik te maken heb gehad.

 

In het verleden ben ik donateur geweest van Unicef, van Warchild, Cliniclowns en nog een aantal anderen. Omdat er zoveel goede doelen zijn die ik belangrijk vind, maar die ik niet allemaal tegelijk kan ondersteunen, wisselde ik die af (geldkwestie, helaas).

 

Ik hoop dat u ondertussen nog niet afgehaakt bent; ik ben mij er van bewust dat deze mail behoorlijk uit de klauwen loopt.

 

Wat die dame in het callcenter niet kon weten, is dat ik behoorlijk begaan ben met het leed in de wereld. Niet alléén in Nederland, in de Wereld.

Dus, wanneer ik boodschappen doe bij de Lidl, en ik heb statiegeldflessen, dan doneer ik het statiegeld voor de voedselbank. Ook als ik bij een supermarkt sta waar de voedselbank actie voert, dan koop ik iets voor de voedselbank (al is het maar één pak rijst of één blik soep, ligt er aan wat ik kan missen).

 

Ik ben actief als vrijwilligster in de ouderenzorg, bij 2 zorginstanties.

Ik ben actief als vrijwilligster bij Vluchtelingenwerk (mensen uit Syrië, uit Noord-Korea, uit Afghanistan, uit Senegal, sommigen met kleine kinderen). Dus ga mij niet vertellen dat het om mensenlevens gaat, ik heb vreselijke verhalen gehoord.

Op mijn manier probeer ik de wereld een stukje beter te maken voor de medemens (al dan niet Nederlander) ook al kan ik het geld niet altijd missen.

Als ik een kapitale villa zou hebben met 20 leegstaande kamers (voor de goede orde, die heb ik niet), dan zou ik zelfs bereid zijn om een aantal vluchtelingen of andere kansarme mensen in huis te nemen...

 

De moraal van dit verhaal: Als u een callcenter in de arm neemt, zorg er dan voor dat de mensen die zij bellen, niet tegen de Goede Doelen in het harnas gejaagd worden. Ik snap dat u zo veel mogelijk donateurs wilt hebben, maar als mensen zeggen dat het niet kan, ga er dan vanuit dat dat de waarheid is en niet 1 of ander smoesje om er onder uit te komen. Die mensen zullen er vast wel zijn, maar dat zijn sowieso de mensen die hoe dan ook niet willen geven. Ga uit van het goede in de mens, geef ze het voordeel van de twijfel (doe ik ook). Laat de callcenters weten dat zij niet zo door moeten drammen, dat komt uw zaak niet ten goede.

Ook voor, toekomstige, donateurs mag best wat empathie getoond worden.

Ik ben dankbaar voor wat ik wél heb; een dak boven mijn hoofd, 4 gezonde kinderen, zelf gezond, niet op de vlucht voor oorlog, geweld of onderdrukking...

De wereld staat in brand, Nederland gelukkig (nog) niet...maar voor veel Nederlanders is het er ook niet makkelijker op geworden. 

 

 

Met vriendelijke groet

 

 

                                                                                                        

God schiep de wereld, de Zon schiep Kamille (in samenwerking met Moeder Aarde)

Zoals ieder weldenkend mens ondertussen wel weet , schiep God de Aarde en het Universum en alles wat leeft. En dat allemaal in 6 dagen tijd.  Van al dat harde werken was God behoorlijk moe geworden en omdat hij ook een 7-daagse week geschapen had, besloot hij de 7^de dag tot rustdag uit te roepen. Lekker uitslapen en nietsdoen, heeeeeerlijk !!! Hij was er echt aan toe.

’s Ochtends vroeg echter, op een nogal onchristelijk tijdstip, werd God ruw wakker geschud: er werd hard op zijn voordeur gebonkt.  In eerst instantie probeerde hij het geluid te negeren. Helaas voor hem bleef het gebonk maar doorgaan. Flink chagrijnig, ondanks het gefluit van de door hem geschapen vogels, liep hij naar de deur.

Met een ruk deed hij de deur open voor de ongewenste bezoeker, met de bedoeling die eens flink zijn of haar vet te geven. Hij kreeg er de kans niet  voor : “Zeg, God, waar zijn de bloemen ? En de kleuren ? “, schreeuwde de Zon die dus voor de deur stond. God wreef de slaap uit zijn ogen en keek de Zon aan ( God kan dat zonder zijn ogen te beschadigen).

“Net geschapen en dan al zoveel praatjes ?!”, mopperde God uit z’n hum. “Als jij denkt dat je het beter kan, doe het dan. Ik ga slapen”. Hij knalde de deur met een smak weer dicht. Verbouwereerd bleef de Zon staan. Even later beende ze met een grote glimlach op haar gezicht weg....

Al mopperend ging God terug naar zijn bed: “Ik had nooit licht moeten schapen, waar was ik met mijn gedachten, hoe haalt ze het in haar hoofd om mij te bekritiseren, nou ze gaat haar gang maar, bah”. En zo ging hij nog een tijdje door.  De slaap kon hij echter niet meer vatten, hoe hard hij het ook probeerde. Hij bleef maar malen…

De Zon ondertussen, had het prima naar haar zin, ze straalde. Ze ging meteen aan de slag,  had energie voor 10. Zij zou de boel eens wat opfleuren- en kleuren.  Eerlijk was eerlijk, God had veel werk verricht in die 6 dagen, maar gevoel voor kleur had hij niet. Alles was grijs en grauw en je kon merken dat hij het op het laatst allemaal maar een beetje afgeraffeld had, dat de vermoeidheid hem parten had gespeeld. Als je alleen maar naar die mensen keek die hij geschapen had; die zagen er nogal ongezond uit, wasachtig bleek. Een tintje zou hen niet misstaan. Ze had het nog niet gedacht of “hups”,  Adam & Eva hadden een licht getinte huidskleur, een zonovergoten, gezonde teint. En ze merkten het niet eens, gingen gewoon door waar ze mee bezig waren.

De Zon wreef zich vergenoegd in haar handen. Gras zwart ? Nee, “groen” dacht de Zon. En voila…Ze veranderde de kleuren, en fleurde de wereld op.

“Wat doe je ?”, klonk opeens een stem.  De Zon schrok. “Oeps”, treurig keek ze naar het zwartgeblakerde bloempje voor haar. Ze keek om zich heen maar zag niemand. “Wie is daar? “, vroeg ze.  “Noem mij maar Moeder Aarde”, zei de stem weer. “Sorry van je bloem, maar wat ben je precies aan het doen?”  De Zon legde uit dat zij kleur en fleur in de wereld wilde brengen omdat zij zwart, grijs en bruin een beetje eentonig vond. “Geweldig idee !!”, vond Moeder Aarde. Zij keek om zich heen en zag dat de Zon al flink bezig was geweest, ze had talent. “Luister eens”, sprak Moeder Aarde tot de Zon, “omdat jij zo goed bezig bent, wil ik jou en alle toekomstige bewoners van mij, een cadeau geven. Alles wat uit mijn aarde groeit en bloeit, zal in meer of minder mate geneeskrachtig zijn. Het bloemetje waar je mee bezig was, voordat ik je stoorde bijvoorbeeld…”  “Die is tot as vergaan”, mompelde de Zon. “Okay, dat bloemetje iets verderop dan, die met die witte bloemblaadjes en dat gouden hartje. Om te beginnen geef ik díe heel veel geneeskracht mee. Dit plantje is heel bijzonder en voor een heleboel pijntjes en kwaaltjes te gebruiken en daar heb jij, beste Zon, aan meegewerkt.  De Zon werd donkerrood van plezier. De witte bloemblaadjes vouwden zich naar beneden. Verwonderd keek de Zon toe. Snel plukte ze het bloempje en rende, onder het luid schreeuwen van “Dank je wel!!”, naar de woning van God.

God ondertussen, zat er helemaal doorheen. Hij had knallende koppijn, buikpijn en zat onder de uitslag van de zenuwen. De Zon zou zijn mooie schepping helemaal verpesten en dan ? Dan kon hij weer opnieuw beginnen. Hij en zijn grote mond ook…Op dat moment werd er weer op zijn deur gebonkt. “God doe open!”, hoorde hij de Zon schreeuwen. “Daar heb je ’t al”, dacht hij somber en liep naar de deur. Hij deed op en daar stond de Zon, stralend van plezier. Ze keek naar God en schrok. “Wat is er met jou aan de hand, gaat het niet goed, je ziet er niet uit ! Kijk eens wat ik hier heb, mooi hè. Helemaal zelf gekleurd, kijk eens hoe mooi ik alles gemaakt heb. En Moeder Aarde heeft als beloning alles wat groeit en bloeit geneeskracht gegeven. Ook dit bloempje….wat is er nou waarom zeg je niks?” “Hoofdpijn, buikpijn”, kreunde God en plofte neer. De Zon keek naar het bloempje dat ze meegenomen had en kordaat besloot ze die meteen eens uit te proberen. Ze maakte een kop sterke thee van het bloempje en daarna een maceraat (koud getrokken olie met kruid, verwarmd door, jawel, de zon). “Hier, drink dit maar eens op, dan voel je je zo weer beter”, zei ze vriendelijk. Daarna smeerde ze de olie op de geïrriteerde plekken.

Langzaam voelde God dat zijn hoofdpijn verdween en ook zijn buikpijn. Hij ontspande en voelde zich een stuk rustiger. De uitslag werd minder…God voelde zich weer helemaal happy, zelfs een beetje slaperig.  Hij rekte zich uit, stond op en keek naar buiten. Hij had zich zorgen om niets gemaakt, bekende hij zichzelf beschaamd. De Zon had de boel echt flink opgefleurd en daarna had ze hem ook nog geholpen met dat bloempje. Een echt wonderbloempje.  Hij draaide zich om naar de Zon. “Je hebt geweldig goed je best gedaan, mijn complimenten. En je hebt mij ook weer beter gemaakt. Ik ben jou erg dankbaar. Hoe werkt dat bloempje en hoe heet dat bloempje eigenlijk ?”, vroeg hij. “Hoezo?” vroeg de Zon. “Het werkt, wat moet je nog meer weten dan ?” “Nou”, zei God, “je moet toch weten hoe zoiets werkt, waarom het werkt, inhoudsstoffen en dergelijke zijn belangrijk om te weten. Een naam is ook wel makkelijk, zo weet je met welke bloem of plant of wat dan ook je te maken hebt. Als ik kijk naar Adam & Eva, hoe creatief en inventief zij zijn. Ze hadden meteen een naam voor elkaar, hoefden ze nog geen seconde over te denken”. De Zon trok een zuur gezicht. Over Gods schouder keek zij naar buiten. Zij zag hoe Adam Eva een kontje gaf en haar een boom in hielp. Een slang schoot weg tussen de takken. Donkere wolken pakten zich samen boven de horizon. “Tijd om op te stappen”, dacht de Zon. Ze gaf God een schouderklopje :”Inderdaad, jouw mensen zijn erg inventief”, zei ze “Zij vinden vast wel een naam voor dit bijzondere bloempje . En ook de inhoudsstoffen worden vast nog wel ontdekt.* Ik ga slapen, welterusten 

 

 

 

*Noot van de auteur (ik dus): De mens heeft inderdaad een naam voor dit bloempje en bijzondere kruid gevonden Matricaria recutita (Echte Kamille) . Ook de inhoudsstoffen zijn uitgebreid onderzocht en in heel veel boeken beschreven. De brede werking van Kamille is wereldwijd bekend en wetenschappelijk bewezen (dit laatste voor diegenen die daar speciale waarde aan hechten). En wat er met Adam en Eva gebeurd is, mag gevoeglijk bekend zijn.

 

 

 

 

Simpele recepten met Kamille

Verkouden, last van verstopte holtes?  Ren niet meteen naar de huisarts voor een antibiotica kuur….doe wat kamillebloempjes in een kom (handjevol), giet er kokend water op, hang een handdoek over je hoofd, buig je over de kom en stoom zo gedurende een minuut of 10 de boel weer schoon.

Hoofdpijn, buikpijn, gespannen?  Zet een kopje kamillethee, al dan niet met honing.

Uitslag, licht eczeem?  Maak maceraat. Maceraat is koud getrokken olie van een bloem of plant. In dit geval Kamille. Pluk flink wat droge kamillebloempjes (niet als het net geregend heeft of de dauw er nog op staat), doe deze in een pot. Doe er (olijf)olie over heen. Zorg ervoor dat de Kamille goed onder de olie staat. Laat deze olie zo’n 6 weken trekken op een zonnige plaats. Iedere dag even schudden of roeren. Deze olie kun je trouwens ook au-bain-marie maken. Dat wil zeggen doe de olie met de kamille in een pan .Zet deze pan weer in een pan met water en warm deze, gedurende een week of  2, dagelijks ongeveer een uurtje op. Niet laten koken ! Daarna zeven en in een schone pot of fles doen.

 

Toch nog enkele inhoudsstoffen (de belangrijkste)

-Etherische olie

-Bisalobol (tegen krampen)

-Cumarine (licht verdovend)

-Salicylzuur (pijnstillend, koortsverlagend)

-Looistoffen

-Slijmstoffen 

                                                                             © Mary-Ann Vermeulen

Het is jammer dat jij de schoonheid van het leven niet in kan zien Het is jammer dat jij de liefde van het leven niet in kan zien Het is jammer dat jij de schoonheid van de mensen om je heen niet in kan zien Het is jammer dat jij de liefde van de mensen om je heen niet in kan zien Het is jammer dat...